روزهای سیاه

وقتی چند سال پیش داریوش اون ترانه معروف سال ۲۰۰۰ خوند برای خیلی ها قریب بود و شایدم اصلا قابل درک نبود اما الان که ۸سالی  از اون گذشته من کاملا می تونم درک کنمش که چی میگفت

سال سکوت یعنی چی  سال فراق یعنی چی سال سیاه ۲۰۰۰یعنی چی

 سالی که خون تو رگها نیست و....

این روزها دقیقا این اتفاق برای ماها داره می افته و بین همه  ما داره فاصله

 می افته بدون اینکه متوجه شیم

بیخیال همه چی شدیم به جای گرفتن مهار زندگی تن خسته خودمون و به

 رودخروشان زندگی سپردیم تا ببینیم ما رو کجا می بره

ارتباطامون هم اگر چیزی مونده باشه به چند تا اس ام اس تکراری  یا ایمیل برای

 همدیگه یاچند کامنت که اکثر وقت ها هم شبیه همدیگر تبدیل شده است

مدتها بهترین دوستامون نمی بینیم اگر سر برنامه خبری نبینیمشون یا

باهاشونکار نداشته باشیم که هیچ 

فامیل ها که بماند آنها که جای خودش و داره

غرق در زندگی ماشینی بدون احساس شدیم

اینقدر که تولد عزیزانمون را و فراموش می کنیم و آخرشم میگیم

من فکر می کردم تولدت فرداست یا یه ماه دیگه

ااااااا اشتباه گرفتم

بعدشم برا کم نیاوردن

سریع می گیم خوب حالا کی شیرینیش و کی  میدی

حتما جبران می کنم

بعدشم مثل تولد فراموش می کنیم

بعضی وقتها هم فکر می کنیم کادو مهمه  که چی باشه

می گیم ای وای یادم رفت

 اما مهمتر از همه با هم بودن ولذت از با هم بودن و بردنه  که هممون فراموش

 کردیم مثل همه چیز دیگه

مثل زندگی کردن مثل آزادی

****

پی نوشت۱

 من بگم تولد من ۷ آبان بوده و این موضوع به طور خاص در مورد من صدق نمی کنه

پی نوشت ۲

اگر شما ها خواستید به من کادو بدید قبول می کنم و احساس تنهایی نمی کنم